Potok słów

Chce krzyczeć otworzyć usta lecz w mej duszy mieszka pustka .
Dostałam  dziś  od bliskich w darze  , nurtujący bieg wydarzeń, których nie rzyczę nawet nocnej marze.
Gdzie nie spojerze , widzę tylko narcyzów twarze.
Mój  świat się zawalił w innym wymiarze.
Azylu  pozbawiona zostałam w serce ugodzona.
Niczym zwierzyna w amoku konam.
Samotna tak bardzo przerażona.
Czekam na koniec , przez świat już skreślona
Niczyja,  nieważna, tak bardzo odosobniona .
Zostanę  zapomnina jak zwykla ikona.

Piszę  do  Ciebie  poraz  ostatni.
Mimo że  wcześniejszego  nie było.
Czasu nie cofne , chwil nie odzyskam.
Mosty spalone , zawrócić  nie mogę.
Muszę  odnaleźć swoją drogę.
Jest kilka  rzeczy których zostawię po sobie.
Zakopię  wspomnienia  i   wszytko  co  mam po Tobie.
Chwilę  poświęcę  by oddać się żałobie.
Odpowiedzi  pozostaw już  sobie.
Wyrzeknę się Twego imienia.
Już nic mi po Tobie.
Jedno uniesienie odebrało mnie Tobie.
Nie chce rozmyślać  dlaczego to robię.
Poczekam aż karma zwróci się przeciwko Tobie.
Odda Ci wszytko w olbrzymi darze.
Zrozumiesz, czas Tobie wszytko pokaże.
Poczujesz mój ból i rozpacz po Tobie.
Silne emocje zmierzają  ku Tobie.
By siać plony bezlitości w Twej głowie.
Spój teraz w me oczy , są  czarne bez życia.
Jest to  zasługa Twego egoistycznego życia.
Nie posiadam już duszy , odeszła..
Nie chciała zgotwanego  przez Ciebie jej życia.
Zniszczona,  poraniona nie wyjdzie ukrycia.
Byłeś zdolny  pozbawić jej życia.
Bez oporu  dolewałeś trucizny do picia.
Teraz odchodzę na zawsze.
Nie szukaj mnie za życia.
Znalazłam świat w którym  zapomnę twe  oblicza.
Zaznam  spokoju wiecznego życia.